Πολλοί άνθρωποι θέλουν ένα δεύτερο σκύλο για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ο συνηθέστερος είναι για να έχει συντροφιά ο σκύλος τους όταν μένει πολλές ώρες μόνος του και υπάρχει κήπος στο σπίτι. Άλλοι πάλι τον θέλουν για να μπορούν να τους ζευγαρώνουν και να διαθέτουν τα κουτάβια. Αν ήδη έχουμε έναν σκύλο συντροφιάς, ζητάμε έναν σκύλο φύλακα ή το αντίθετο.

Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις, την απόκτηση δεύτερου σκύλου επιβάλλουν λόγοι ασφαλείας, όταν ο σκύλος που ήδη έχουμε δεν μπορεί να αντεπεξέλθει μόνος του στα καθήκοντα φύλαξης που έχει επωμισθεί.

Δεν μπορούμε βέβαια να μην αναφερθούμε στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες ο δεύτερος σκύλος βρέθηκε στο δρόμο και υιοθετήθηκε, χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Να σημειώσουμε και μια σπάνια αλλά υπαρκτή περίπτωση, αυτή των φιλόδοξων εκθεσιομανών που απέκτησαν τον πρώτο τους σκύλο με την προοπτική να σαρώσει όλα τα shows και επειδή δεν έμειναν ικανοποιημένοι, παίρνουν και δεύτερο.

Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα: αυτοί που επειδή ο σκύλος τους δεν βγήκε πρώτος, τον «ξεφορτώνονται» και παίρνουν άλλον, αυτούς όμως ας τους χαρακτηρίσει ο καθένας όπως τους αξίζει…

Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε κυρίως στη γενική περίπτωση: ένας ιδιοκτήτης που έχει ήδη έναν ενήλικο σκύλο βρίσκεται με ένα κουτάβι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο πρώτος σκύλος ήταν αυτός που συγκέντρωνε όλο το ενδιαφέρον μας, που μονοπωλούσε τα χάδια και τα παιχνίδια του ιδιοκτήτη και όλης της οικογένειας. Μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με ένα μοναχοπαίδι και μάλιστα κακομαθημένο. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να έχουμε υπόψη μας κάποια πράγματα, ώστε να μην κάνουμε δύσκολη τη ζωή του πρώτου σκύλου ή του κουταβιού, αλλά ούτε και τη δική μας.

Αν από την πρώτη στιγμή φέρουμε τους δύο σκύλους σε επαφή και αφήσουμε το κουτάβι μπροστά στο μεγάλο, θα δούμε ότι εκείνος θα το δεχτεί. Πιθανόν θα το μυρίσει και θα παίξει λίγο, άλλοτε θα αδιαφορήσει και άλλοτε πάλι θα γρυλίσει, αν το μικρό γίνεται ενοχλητικό με τα παιχνίδια του. Ακόμα και σε σκυλιά που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να πλησιάζει το φαγητό τους, θα δούμε μια απίστευτη ανοχή προς το κουτάβι που θα πάει να φάει από το πιάτο τους. Γενικά, τα ενήλικα σκυλιά δείχνουν υποχωρητικότητα, πράγμα που παρεξηγείται από πολλούς ιδιοκτήτες οι οποίοι θεωρούν ότι ο μεγάλος υποχωρεί από φόβο, επειδή ο μικρός «ήδη έχει πάρει το πάνω χέρι». Όμως κάνουν λάθος.

Καθώς το κουτάβι μεγαλώνει, αρχίζει να διεκδικεί αντικείμενα (παιχνίδια, μπαλάκια κ.λπ.) και ίσως ξεκινήσουν οι πρώτες κόντρες στο φαγητό.  Στο στάδιο αυτό θα αρχίσουν και οι τραυματισμοί, με κυρίαρχο το μεγαλύτερο σκυλί. Ένα πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να μάθουμε τα σκυλιά να τρώνε στον ίδιο χώρο. Έστω κι αν τα πιάτα τους είναι το ένα δίπλα στο άλλο, δεν τους αφήνουμε να γυρίζουν από πιάτο σε πιάτο, ούτε τους επιτρέπουμε να γρυλίζουν.

Οι καβγάδες για τα παιχνίδια (μπάλες, παλιά παπούτσια, ψεύτικα κόκκαλα) μπορούν να αποφευχθούν αν τον πρώτο καιρό τους τα δίνουμε μόνο όταν είμαστε μαζί τους και υπάρχουν 2-3 παιχνίδια ώστε να μπορούν να τα μοιράζονται και να μη διεκδικούν το ένα και μοναδικό. Βέβαια, αφορμή για καβγά μπορεί να αποτελέσει απλά και μόνο η παρουσία μας, την ώρα που γυρνάμε στο σπίτι από τη δουλειά.

Η ένταση και η χαρά τους είναι τόσο μεγάλη, που συνδυασμένη με τη ζήλια και τον ανταγωνισμό για το ποιο θα έχει τα περισσότερα χάδια, τα κάνει να χάσουν τον έλεγχο και να αρπάζονται μεταξύ τους.

Την ίδια αντίδραση, δυστυχώς, μπορεί να έχουν αν δουν κάτι που θα τους προκαλέσει εκνευρισμό, για παράδειγμα έναν ξένο που θα πλησιάσει στο σπίτι.

Αν τα σκυλιά είναι φύλακες και δεν έχουν εκπαιδευτεί έτσι ώστε να λειτουργούν συντροφικά, τότε με τον καβγά το ένα εξουδετερώνει το άλλο.

Δύο τέτοιοι σκύλοι μόνο φύλακες δεν είναι! Το ίδιο μπορεί να συμβεί με δύο αρσενικά, αν μυρίσουν κάποιο θηλυκό που βρίσκεται σε οίστρο ή με δύο θηλυκά αν το ένα τους βρίσκεται σε οίστρο.

Η επιλογή του φύλου του κουταβιού στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πιο σημαντική και από την επιλογή της φυλής, ιδιαίτερα αν ο σκύλος που ήδη υπάρχει στο σπίτι είναι αρσενικός. Τα περισσότερα αρσενικά σκυλιά είναι με κάθε έννοια κυρίαρχα στο χώρο τους και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το αν είναι σκύλοι συντροφιάς, φύλαξης ή κυνηγόσκυλα, μεγαλόσωμα ή μικρόσωμα.

Όταν, λοιπόν, έρθει στο χώρο τους ένας άλλος αρσενικός, τον δέχονται υπομονετικά όσο είναι κουτάβι. Όταν όμως μεγαλώσει και αρχίσει να αμφισβητεί την κυριαρχία τού άλλου, διεκδικώντας χώρους, παιχνίδια και χάδια, τότε ίσως ξεκινήσει πόλεμος.

Είναι απαραίτητο λοιπόν να έχει γίνει μια σχετική προετοιμασία. Ο ενήλικος σκύλος πρέπει να είναι ισορροπημένος, με καλή υπακοή και με πολύ καλή σχέση με τους ιδιοκτήτες του, ειδικά αν έχουμε να κάνουμε με δύο αρσενικά, τα οποία μάλιστα προέρχονται από διαφορετικές φυλές.

Δύο θηλυκά προσαρμόζονται στη συμβίωση πιο εύκολα, με λίγη προσοχή όμως την περίοδο του οίστρου. Τότε, τα πνεύματα συνήθως οξύνονται.

Αντίθετα, ανάμεσα σε δύο ετερόφυλα σκυλιά δεν δημιουργούνται προβλήματα. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, το αρσενικό προστατεύει το θηλυκό, πιστοποιώντας με έναν ακόμα τρόπο την κυριαρχία του. Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν επιθυμούμε το ζευγάρωμα, θα πρέπει δύο φορές το χρόνο να τα χωρίζουμε ή να συζητήσουμε με τον κτηνίατρό μας την περίπτωση της στείρωσης.

Αν ο ενήλικος σκύλος είναι υπάκουος και με καλή συμπεριφορά στο χώρο, γίνεται ο έμμεσος εκπαιδευτής του κουταβιού, στο οποίο μαθαίνει μαζί με τον ιδιοκτήτη ό,τι θετικό γνωρίζει. Το ίδιο ισχύει, όμως, και με τα αρνητικά. Το κουτάβι μαθαίνει πολύ εύκολα, γι’ αυτό από τις πρώτες μέρες πρέπει να ασχοληθούμε μαζί του και να το κατευθύνουμε. Αν ο ενήλικος σκύλος έχει κάποια προβλήματα, είναι σίγουρο ότι θα τα μεταφέρει και στο μικρό, αν δεν προσέξουμε.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ενήλικος σκύλος -άλλοτε για να τραβήξει την προσοχή και άλλοτε γιατί δεν είναι ακόμα ώριμος- μιμείται το κουτάβι: αρχίζει να λερώνει μέσα στο σπίτι, κάνει ζημιές, γίνεται ανυπάκουος και γενικότερα επιδεικνύει μια συμπεριφορά που είχε να εμφανίσει από την εποχή που ήταν κουτάβι.

Εκεί χρειάζεται να επέμβουμε, μαλώνοντάς τον (προσοχή, όχι ξύλο) και συγχρόνως δείχνοντας υπομονή. Θα επανέλθει πολύ σύντομα.

Με τον ερχομό του κουταβιού πρέπει να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια για να μην αλλάξει τίποτα στις βασικές συνήθειες του πρώτου σκύλου μας (στο φαγητό, στη βόλτα, στο χρόνο ενασχόλησης μαζί του) ώστε να μην αποδώσει τις αλλαγές στο κουτάβι. Ό,τι πρέπει να αλλάξει, είναι καλό να αλλάζει σταδιακά.

Στην αρχή, λοιπόν, αν πρέπει να μοιράσουμε το χρόνο μας, θα πρέπει να αφιερώνουμε λίγο περισσότερο χρόνο στο μεγάλο (που έτσι κι αλλιώς είχε μάθει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής) και σιγά-σιγά θα ισορροπήσουμε το χρόνο ανάμεσα και στους δύο, με το να τους χαιρόμαστε και τους δύο μαζί.

Φέρτε τα σκυλιά σε επαφή από την πρώτη στιγμή, δείξτε στο μεγάλο ότι από εδώ και πέρα θα ζει με το νέο του φίλο και στο μικρό ότι όπως βρήκε την οικογένειά σας και το χώρο σας, έτσι βρήκε και κάποιον ίδιον με αυτόν που θα τον βοηθήσει να μεγαλώσει. Λογικά, θα είστε καλύτερος με το δεύτερο σκύλο σας, όντας πλέον έμπειρος ιδιοκτήτης και δεν θα επαναλάβετε λάθη που πιθανώς είχατε κάνει με τον προηγούμενο.

Αν ο σκύλος σας γαβγίζει σαν… δαιμονισμένος στα σκυλιά που περνούν και γίνεται επιθετικός με τους ομόφυλούς του, μην ακούσετε όσους σας συστήσουν να πάρετε ένα δεύτερο για να ηρεμήσει.

Στην καλύτερη περίπτωση θα παίζει και θα συμβιώνει άνετα με το φίλο του, ενώ με τα άλλα σκυλιά θα εξακολουθήσει να είναι ο ίδιος –αν όχι χειρότερος!

Στη χειρότερη περίπτωση, θα αποκτήσετε δύο σκύλους με το ίδιο πρόβλημα. 

TO Ε.Κ.Ε.Σ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΚΥΛΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΕΛΛΑΔΟΣ